Mijn vriend bestuurt een auto waarmee we over Canadese wegen rijden. We genieten van de hoge bomen en kijken even op de kaart tot… BOEM. 

Een ontploffing. 
Een donkergrijze wervelwind torent boven alle hoge bomen uit. Is het een tornado?
Het bliksemt en onweert in de wervelwind. Mensen gebaren naar ons.  Niet komen, weet ik terwijl niemand iets zegt.  Gevaarlijk. 
‘De fabriek is ontploft!’ roep ik. ‘Nu komt er straling vrij. En als we worden geraakt, gaan we dood.’ 
Er zit maar één ding op: we moeten langs de wervelwind rijden. Zo snel als we kunnen. Ik sla op het dashboard, in de hoop dat we daardoor sneller gaan rijden.  Het is gevaarlijk, denk ik.  Elke seconde straling is schadelijk.

We passeren de wervelwind en… mijn vriend stapt uit. Ik kijk verstijfd toe hoe hij doodleuk een praatje maakt met andere mensen, die zich ook niet zo druk schijnen te maken om de enge straling. Snapt ‘ie dan niet dat ons leven op het spel staat?
Ik roep hem. En nog een keer. En nog een keer. ‘Komen, nu! Rijden!’
Hij zwaait naar me. Wat een sukkel.
‘Rijden, we moeten weg!’
Ineens heeft ‘ie het door. Hij trapt het gaspedaal zo diep in als hij kan en scheurt de wervelwind voorbij. We rijden zo hard als we kunnen, weg van het gevaar.
Tot de auto stopt. 
De straling heeft de auto kapotgemaakt. En nu gaan wij eraan.